Saturday, February 6, 2016

8 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΣΒΟ ...και το προσφυγικό ζήτημα


Εδώ και δύο χρόνια, μετά το πολύνεκρο ναυάγιο στο Φαρμακονήσι που κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας, και ειδικότερα μετά τον Αύγουστο του 2015, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου έχουν γίνει οι κύριοι αποδέκτες ενός μεγάλου πληθυσμού ανθρώπων που έρχονται από διάφορες χώρες και έχουν προορισμό τους την κατ’ ευφημισμόν πολιτισμένης Ευρώπης.

Μέσα από μια μικρής χρονικής διάρκειας εμπειρία που είχαμε —μερικοί από εμάς— στο νησί της Λέσβου, το οποίο έχει βυθιστεί σε μια δίνη πνιγμών, επιχειρήσεων διάσωσης, άσκοπων αντεγκλίσεων μεταξύ των τοπικών αρχόντων και πρόσφατα συλλήψεων εθελοντών και εκβιασμών αλληλέγγυων, επιχειρούμε να παρουσιάσουμε μερικά σημεία — διαπιστώσεις που στέκονται δύσβατα μονοπάτια στην ερμηνεία του «προσφυγικού ζητήματος» και στην εξεύρεση λύσεων και προτάσεων για την ανάπτυξη ενός κινήματος από τα κάτω για τους από τα κάτω.

1. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν αποκαλούνται έτσι μονάχα κατ’ ευφημισμόν. Οι άθλιες συνθήκες κράτησης (μηδενικές υποδομές για υγιεινή, στέγαση, σίτιση), ο εγκλεισμός ανηλίκων, ο φυλετικός και ταξικός διαχωρισμός από τις αρχές μεταναστών και των προσφύγων, είναι συμπτώματα ενός ναζιστικής έμπνευσης εκκολαπτόμενου βασανιστηρίων.

2. Μικρές ομάδες ατόμων παλεύουν και διεκδικούν τα αυτονόητα για πρόσφυγες και μετανάστες – όπως και για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Παραδείγματα προς μίμηση αποτέλει η κοινωνική κουζίνα «ο Άλλος Άνθρωπος», όπως και η αυτοοργανωμένη δομή υποδοχής προσφύγων και μεταναστών στη Σκάλα Συκαμνιάς στην Βόρεια Λέσβο, που λειτουργούν σε ακτιβιστικό πλαίσιο με πρόταγμά τους την αλληλεγγύη.

3. Λίγες είναι οι εξαιρέσεις ντόπιων, που βγαίνουν στ’ ανοιχτά με τις βάρκες τους και βγάζουν μισοπνιγμένους ανθρώπους στη στεριά. Στίγμα δίνεται συχνά πυκνα από αυτούς που “για να σώσουν την πατρίδα” από 5χρονους «τρομοκράτες - εισβολείς» , βυθίζουν βάρκες στ΄ ανοιχτά μασκοφορεμένοι.

4. Το οικονομικό παιχνίδι που παίζεται πάνω στην τραγωδία των προσφύγων είναι τεράστιο. Από τις αμοιβές των Τούρκων και Ελλήνων διακινητών, τις ακμάζουσες επιχειρήσεις διαλυτηρίων πλοίων που στήνονται στα παράλια της Τουρκία (τα οποία φυσικά δεν διαλύονται αλλά πουλιούνται σε διακινητές για να μετατραπούν σε φέρετρα μεταναστών), ο καθημερινός τζίρος στις καντίνες του Μοριά που ξεζουμίζει τα ελάχιστα υπάρχοντα των προσφύγων, τα επιδοτούμενα έσοδα των ναυτιλιακών εταιριών, τις επιδοτήσεις των κάθε λογής (υπαρκτών και ανύπαρκτων) ΜΚΟ, ο καπιταλισμός ξέρει να αναπτύσσεται ακόμα και πάνω στην τραγωδία.

5. Η ολοένα αυξανόμενη αστυνομική παρουσία από ξένες και ντόπιες αρχές, και από την frontex, απεικονίζει όλη την αντίφαση αλλά και την υποκρισία της πολιτισμένη δύσης η οποία συνοψίζεται στο μότο πως στόχος τούς είναι να «διαφυλάξουν τα σύνορα, σώζοντας ζωές». Είναι προφανές πια σε όλους πως η προστασία των συνόρων και των ανθρώπων είναι έννοιες καταστατικά αντίθετες. Η επιμονή του Ελληνικού κράτους στην διατήρηση του φράχτη στον Έβρο αλλά και υιοθέτηση αυτής της αντιφατικής και υποκριτικής στάσης στοιχίζει καθημερινά σε ανθρώπινες ζωές. 

6. Μια άλλη βασική διάσταση του ζητήματος είναι η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης. Το κράτος απουσιάζει από το πεδίο βοήθειας στου πρόσφυγες όχι λόγο έλλειψης υποδομών ή αδυναμίας παρέμβασης αλλά λόγω ψυχρής πολιτικής επιλογής. Η πολιτική που από τη μια μεριά μιλά υποκριτικά για “αλληλεγγύη” και από την άλλη κρατά για τον ευατό του αποκλιστικά το ρόλο του δεσμοφύλακα. Η απουσία του κράτους από αυτό το πεδίο έχει στόχο την απομόνωση, και ποινηκοποίηση της αλληλεγγύης. Και ήδη έχουμε τα πρώτα δείγματα για αυτό με την προσπάθεια να “ελεγχθούν” και να “πιστοποιηθούν” οι αυτόμονες δομές των αλληλέγγυων. Δεν χωρά αμφιβολία που στόχος τους είναι όσες δράσεις δεν ελέγχονται από τους ίδιους, όσες δεν συμμορφώνονται με την οργουελική απαίτηση για ταυτοποίηση, διαχωρισμό και φυλάκιση των προσφύγων, όσες δεν συνεργάζονται με κατασταλτικούς μηχανισμούς ώστε να συμβάλουν στην “ορθολογική κατανομή του εργατικού δυναμικού στις χώρες της Ευρώπης” - (αλήθεια τι διαφορετικό έκαναν τα στρατέπεδα εργασίας των Ναζί;)- να χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι για την εθνική ασφάλεια και να καταστέλλονται. Απαιτείται σε αυτό η συνεχής δράση και εγρήγορση μας. 

7. Μια ακόμα σημαντική διάσταση του ζητήματος είναι η παρουσία των ΜΚΟ. Πέρα από το τεράστιο οικονομικό όφελος που αυτές οι οργανώσεις (πραγματικές ή εικονικές) κεφαλαιοποιούν πάνω στο θάνατο των ανθρώπων, πέρα από τη συμβολή τους στην διαδικασία διαλογής – φυλάκισης – προώθησης που περιγράψαμε παραπάνω, ο ρόλος τους είναι και ιδεολογικός. Στόχος τους είναι να αποδείξουν σε αυτούς πατούν τα καθαγιασμένα χώματα της Ευρώπης πως η γη της επαγγελίας μπορεί αν τους προσφέρει ειρήνη και ασφάλεια αρκεί οι ίδιοι να σεβαστούς τους κανόνες της κοινωνικής ειρήνης και της ταξικής συμφιλίωσης. Να μην διεκδικήσουν τίποτα ούτε να συναγγελάζονται με όσους διεκδικούν, να μη δημιουργούν “προβλήματα”, να σέβονται τις κείμενες Δυτικές συμβάσεις και τα χρηστά (και θρησκευτικά) ήθη. Οι ΜΚΟ καλούνται εκτός από το να αποτρέψουν την εισαγωγή “ανεπιθύμητων” προσφύγουν να διαπαιδαγωγήσουν όσους τελικά εισέρχονται για το πως πρέπει να κάθονται καλά. Φαίνεται πως οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ, αρκετοί από αυτούς με αγνά κίνητρα, όπως και οι λοιποί αλληλέγγυοι είμαστε μαζί με τους πρόσφυγες, δευτεραγωνιστές σε ένα στρατηγικό σχέδιο των κυρίαρχων ελίτ της ΕΕ που μέσα από το προσφυγικό προσπαθούν (α) να ελέγξουν τις ροές και το είδος του εργατικού δυναμικού που χρειάζονται (β) να εξασφαλίσουν όρους καθολικής κοινωνικής ειρήνης και υποταγής. Είναι προφανές πως ο στρατηγικός σχεδιασμός των από πάνω για την μετατροπή της κοινωνίας σε ένα ολοκληρωτικό και ελεγχόμενο στρατόπεδο συγκέντρωσης – εργασίας πρέπει να πολεμηθεί από όλους, ντόπιους και μετανάστες, ενάντια σε όσους με το καρότο της αλληλεγγύης και με το μαστίγιο της Frontex, προσπαθούν να το οικοδομήσουν. 

8. Προς το παρόν, λόγω της καθολικής επιβολής των μηχανισμών θεάματος και τη συστημική προπαγάνδας σε κάθε μορφή της ζωής μας, κυριαρχεί ως μόνος πολιτικός λόγος αυτών των ΜΚΟ. Η γενικά ουμανιστική ρητορεία τους (που μόνο φαινομενικά αντιμάχεται το ρατσισμός ενώ στην πραγματικότητα είναι το διαλεκτικό συμπλήρωμα της πολιτικής “με το καρότο και το μαστίγιο” που περιγράψαμε παραπάνω) είναι προφανές πως επιχειρεί να εγκλωβίσει (και να αποπολιτικοποιήσει/ απονεκρώσει) οποιαδήποτε ριζοσπαστική πολιτική φωνή και δράση. Σε αυτό το πλαίσιο απαιτείται οι αυτοοργανωμένες και αλληλέγγυες δομές, με την σημαντική πρακτική τους συμβολή αλλά και με το σεβασμό που δείχνουν όχι μόνο σε κάθε ζωή αλλά και στην ελευθερία, θα πρέπει να σταθούν ως αντίπαλο δέος. Όχι μόνο ολόπλευρη υλική στήριξη από όλες της κινηματικές δυνάμεις αλλά και η διαμόρφωση μιας πολιτικής που, ξεπερνώντας τον κλειστό και αυτοαναφορικό λόγο, να μπει δυναμικά στο προσκήνιο για να κυριαρχήσει. Δεν δικαιούμαστε να χάσουμε αυτή τη μάχη.
Με βάση τα παραπάνω προτείνουμε προς κάθε κατεύθυνση μέσα στο κίνημα μια σειρά στόχων που πιστεύουμε ότι σήμερα πρέπει να θέτει επιτακτικά αλλά και, στο σκέλος που του αναλογεί, να υλοποιεί. Μερικά από αυτά θα μπορούσαν να είναι:

1. Άσυλο και ελευθερία μετακίνησης για όλους
2. Πλήρης εργασιακή ισότητα ντόπιων και ξένων
3. Πλήρη δικαιώματα σε υγίας, ασφάλεια, περίθαλψη
4. Πλήρης κάληψη αναγκών σε τροφή
5. Καταλήψεις / άνοιγμα ελεύθερων κτιρίων για στέγαση - άσυλα της κοινωνίας
6. Αγώνας ενάντια σε κάθε εθνικισμό και μιλιτιαρισμό
7. Τσάκισμα του φασισμού και των συμοριών του
8. Αγώνας ενάντια στα σύνορα και τους καπιταλιστικούς πολέμους
9. Ενίσχυση και δημιουργία δομών αλληλεγγύης στους πρόσφυγες
10. Να πέσει ο φράχτης του εύρου και κάθε φράχτης και ναρκοπέδιο
11. Κοινοί αγώνες ντόπιων και ξένων ενάντια στην εργασιακό μεσαίωνα και τον εκβιασμό της εργασίας - (εγγραφή των μεταναστών/ προσφύγων στα σωματεία)


Παλεύουμε μέσα από τις δομές του κινήματος για:

1. Συγκρότηση ομάδων κατά περιοχή που θα δύνανται να επισκέπτονται κομβικά σημεία (νησιά, Ειδομένη) είτε για σαββατοκύριακα μεταφέροντας έστω απλά φαγητό κ νερό, είτε για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους.
2. Δημιουργία ανοιχτού συντονιστικού για δημιουργία δομών παραπλήσιας μορφής με της Σκάλας Συκαμνιάς σε άλλο νησί με εξίσου μεγάλη ανάγκη.
3. Πορείες κατά τόπους και σε κεντρικό επίπεδο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Κορίνθου και της Αμυγδαλέζας

No comments:

Post a Comment